Op maandagavond 20 mei was de cast van de “echte” De Vloer Op onder regie van Peter de Baan te zien in de Bonbonnière in Maastricht. Tijdens deze avond speelden professionele acteurs een aantal geïmproviseerde scènes en beantwoordden ze vragen vanuit het publiek. Claudia Hocks zat in de zaal – en speelt tevens mee met de Troeba-cursus in de stijl van De Vloer Op. Hoog tijd dus voor een interview met Claudia over haar beleving van deze improvisatievoorstelling! Ik spreek af met Claudia om bij Dadawan Maastricht een hapje te eten voorafgaand aan de les en haar een berg vragen te stellen tussen de rijst en de teriyaki door…
Ok! Eerste vraag: met welke verwachting ging je naar de voorstelling en is die ook uitgekomen?
Ik hoopte dat het minstens net zo leuk zou zijn als op tv. Ik kijk zelden, maar als ik kijk, dan kan ik er echt voor gaan zitten! De verwachting is zeker uitgekomen.
Als je, net als een echte recensent, een aantal sterren mag geven, hoeveel geef je er dan?
Vier van de vijf sterren!
Vertel! Wat was er goed aan de voorstelling?
Het was mooi om de acteurs ter plekke een scène te zien maken en te zien hoe ze zich ook kwetsbaar opstelden. Ik vond het mooi om echt de essentie van impro te zien, namelijk dat deze acteurs echt in het moment spelen. Wie helemaal geen impro doet denkt alleen maar: “Hoe verzin je het?!”. Ik vond het mooi om te zien dat ‘alles er al is’ in een scène.
Aan het begin van de tweede akte kon het publiek de acteurs vragen stellen aan de acteurs, ook over andere dingen dan improvisatie. Zo werd de vraag gesteld hoe de acteurs hun tekst voor een toneelstuk leren. De één vertelde dat hij zijn tekst voorbereidt door hem zelf helemaal uit te tikken, een ander leert stukken tekst uit zijn hoofd waarbij de eerste en laatste letter van de passage hetzelfde zijn. Ook vertelde één acteur dat hij de hele tekst, ook die van zijn tegenspeler(s) uit het hoofd leert, en op repetitie gewoon de hele tekst afratelt totdat zijn tegenspeler of een regisseur hem afkapt!
En wat waren spannende momenten tijdens de voorstelling zelf?
De stiltes. Zo speelden Fabian (Jansen) en Saskia (Temmink) een scène als tbs’er en therapeut, waarbij Saskia als therapeute stiekem verliefd was op haar cliënt Fabian. Fabian kroop helemaal in de rol, ging er helemaal voor, soms ook heel erg op zoek naar de grap. Als in zo’n scène dan een keer een stilte valt, dan vond ik dat heel krachtig. Je voelt dan dat alles klopt.
Nu speel je zelf ook al een hele tijd improvisatietheater. Zijn er ook dingen die je zag die je anders zou doen?
Er was wel een scène waarin één van de acteurs de ideeën van zijn tegenspeler niet echt serieus nam en zelf steeds nieuwe problemen in het verhaal bracht. Dan merk je ook meteen dat dat niet werkt.
Wat heb je voor jezelf als speler meegenomen uit de voorstelling?
Vooral het ‘ in het moment zijn’, ik zou ook wel altijd ‘aan’ willen staan zoals deze acteurs. Je kon zien hoe zij meestal geen verhaal in hun hoofd hadden, maar gewoon speelden met wat er kwam. Zo viel er in een scène tussen Guido (Spek) en Saskia een glas water om, daar doe je dan iets mee, het werd heel erg in de scène verwerkt.
Ook neem ik mee wat ze vertelden over wat acteren is. Dat het niet alleen gaat om ‘in de huid kruipen van een personage’, maar dat je iets van jezelf in de rol moet leggen, en dus ook iets van echte emotie gebruikt.
Echt doen onder verbeelde omstandigheden dus.
Ja. Iemand uit het publiek vroeg: “hoe doe je dat dan bij improvisatie?”. Het antwoord: bij impro is het nog veel makkelijker, want je hebt alleen jezelf! Saskia vertelde dat ze wel een gekke jas aantrekt om het personage een uiterlijk mee te geven, maar uiteindelijk alleen bedenkt dat ze een onzekere vrouw speelt en dan één emotie in zichzelf daarbij zoekt om te beginnen.
Leuk om te horen wat je zo allemaal meeneemt! Ik kijk nog even op mijn blaadje met vragen hoor… oh ja! Belangrijke vraag: voor De Vloer Op bestaat het gevaar dat het van tv verdwijnt als omroep HUMAN het niet meer kan bekostigen? Ben je al lid? 🙂
Haha, ja ik ben lid. En ik like ze ook op Facebook!
Mooi! Als je nog reclame zou mogen maken voor deze voorstelling… waarom moeten mensen gaan kijken?
Als je de serie leuk vindt, dan vind je deze voorstelling ook leuk. Het heeft ook wat extra’s, ik vind improvisatie de leukste vorm van theater, en dan is het sjiek dat het ook echt daar op dat podium allemaal gebeurt!
(Inmiddels zitten we aan de rooibosthee -“Takkenthee”, aldus Claudia – en de koffie – decaf voor Jeroen. Ik bedank Claudia voor al haar leuke input, en zoals dat gaat kletsen we nog even door zonder ons netjes aan het vraag-antwoordstructuurtje te houden.)
Nog meer leuke dingen die ik eruit haal: het gaat om echt luisteren, niet te veel verzinnen, niet te veel maniertjes spelen. Niet het hele verhaal van je personage al in je hoofd hebben. Saskia vertelde dat ze aan het begin van de scène vaak wat losse attributen in haar zakken stopt ter inspiratie, maar dat ze zich nooit verplicht voelt om alles ook te gebruiken.
En tenslotte, het mag ook misgaan, dat was ook leuk om te zien. In een kampeerscène liep een actrice dwars door de fictieve tent heen. Professionele acteurs zijn ook maar mensen, het was niet perfect, maar nog steeds heel erg goed!!